Wybierając się na wakacje gdziekolwiek, warto zapoznać się z historią miejscowości, w której spędzać będziemy nasz wymarzony wypoczynek. Początki Polanicy-Zdroju, a więc miasta, w której zlokalizowane są nasze miejsca noclegowe nie są szczególnie proste do rozszyfrowania, jednakże najprawdopodobniej już od drugiej połowy XIV wieku, miejsce, w którym znajdują się nasze apartamenty zasłynęło jako uzdrowisko. To właśnie przez obszary dzisiejszej Polanicy przebiegał bardzo ważny szlak handlowy, nazywany Drogą Polską. Zanim odwiedzicie nasze apartamenty w Polanicy-Zdroju, zapoznajcie się z przeszłością tego urokliwego miejsca.
Trudno ustalić początki osady, która rozwinęła się po wiekach w dzisiejsze miasto - uzdrowisko. Powstała ona najpewniej w 2-giej połowie XIV w., w okresie wzmożonej kolonizacji terenów podgórskich. Najstarsze jej nazwy: der Heyde (1363), Heida (1463), Heidaw (1477), Heide (1479) wskazują, że miejscowość założono na puszczańskiej polanie. Już wówczas uczęszczany szlak handlowy zwany Drogą Polską, prowadzący do Czech na Śląsk, przecinała podgórska droga z Bystrzycy Kłodzkiej do Radkowa i dalej do Broumova. Wybrano teren w pobliżu wody - między Bystrzycą Dusznicką, a Potokiem Lipnickim. Pierwsze wzmianki o osadzie zawiera księga miejska Kłodzka z lat 1324-1424 i kłodzka księga sądu stanowego dla rycerzy z lat 1346-1390. Wynika z nich, że ówczesna Polanica należała do von Glaubitzów (Glubosów, Gluboczów), przybyłego z Miśni rodu rycerskiego, m.in.
panów husyckich.
W 2-giej połowie XV w. znaczna część Polanicy należała do rodu von Lazan (Łozan). W roku 1494 umiera ostatni z rodu Sigmunt Seidlitz von Lazan. Jego własność obejmuje jako lenno
książę ziębicki i hrabia kłodzki Henryk Podiebradowicz i w tymże roku przekazuje ją klasztorowi kłodzkich augustianów, którzy
Polanicę posiadają 101 lat - do 1596 r. W tym czasie w wyniku reformacji, konwent kłodzki rozwiązuje się, a ostatni jego przeor Kirmiserus, za pośrednictwem papieża Klemensa VIII ofiarowuje dobra, a wśród nich Polanicę, kłodzkim jezuitom. W międzyczasie w 1556 r. na północ od Polanicy powstaje osada Neuheide (Nowa Polanica).
Obie miejscowości należały do parafii w Szalejowie Górnym. Od 1538 r. część Polanicy należała do szpitala kłodzkiego jako uposażenie darowane przez miasto. W tym czasie tryskało w Polanicy 7 źródeł. Niektóre z nich były już dobrze znane, skoro kłodzki kronikarz Aelunius wymienił je w 1625 r. w swojej \\\"Glaciographii\\\" (opisie kłodczyzny), wśród 12 miejscowości hrabstwa kłodzkiego, posiadających lecznicze źródła. W 1630 r. jezuici drogą zakupów powiększyli swój polanicki folwark i zbudowali drewniany dwór. Zniszczenia wojny 30-letniej nie ominęły i Polanicy: w 1645 r. szwedzki oddział płk. Douglasa spalił polanickie zabudowania jezuitów. Właściciele odbudowują drewniany dwór w 1650 r. Z tego czasu pochodzi druga wiadomość o źródłach mineralnych. W 1699 r. dwór jezuicki powtórnie spłonął. Dlatego też w latach 1706-1708 jezuici wznieśli dwór murowany usytuowany na wysokiej skarpie nad Bystrzycą Dusznicką, który wykorzystywali jako miejsce wypoczynku własnego i pensjonariuszy ich kłodzkiego kolegium. Kiedy w 1773 r. papież Klemens XIV rozwiązał zakon jezuitów, ich polanicka część stała się własnością skarbu pruskiego i jako taka została w 1776 r. przekazana Królewskiemu Urzędowi Szkolnemu, a w 1788 r. nabył owe dobra hrabia von Rheden. Inną część ku-
pił hrabia von Haugwitz ze Szczytnej. Część trzecia należała do szpitala kłodzkiego, a czwarta najmniejsza, do parafii w Szalejowie Górnym. O źródłach mineralnych, tryskających na terenie dóbr
hrabiego von Rhoden w tamtym czasie zapomniano.
Źródło: http://www.tmpolanicy.strefa.pl/historia_polanicy.html
